Στέλνουμε μηνύματα για να αποφύγουμε αναπάντητες κλήσεις, αναβοσβήνουμε το χρώμα διαθεσιμότητας μας με σκοπό να προσελκύσουμε την κλήση, και ποιος το περίμενε με το άκουσμα της φωνής, με την εμφάνιση του προσώπου, αφήνεται το παγωτό σοκολάτας. Το παρατάς και πλέον θυμάσαι τα γλύκα δεν σου αρέσουν ιδιαίτερα το πρωί, αντίθετα ο καφές με την φίλη σε απόσταση είναι απόλαυση που καμία θερμίδα, καμία σωματική φθορά δεν μπορεί να σταματήσει.
Το δια προσώπου τηλεφώνημα κάποτε συνέβαινε σχεδόν καθημερινά, σχεδόν χωρίς καμία προετοιμασία αλλά τώρα που σηματοδοτεί τον κοινό χρόνο σε μια καθημερινότητα εξ ορισμού χωρισμένη σε διαφορετικές κλίμακες και αποχρώσεις;
Ολόκληρη η κλήση το άγχος για την επιλεγμένη ή όχι ζωή μας, την μετατροπή μας σε ανθρώπους με ευθύνες, ανθρώπους αιτήματα κατά της ευθύνης σε έναν κόσμο που ολιστικά έχουμε απορρίψει – η καθεμία από την θέση της. Οι αναδυόμενες ανάγκες ως θεματική αντίσταση σε νόρμες επιβεβλημένες. Εκείνες που κάποτε ζούσαν στα σώματά μας και που ενδιαφέρονταν για πράξεις αντίστασης και έρωτα, που η άρνηση της ενήλικης νομοτέλειας ήταν βίωμα τους, άφθαρτες και ακούραστες θα ένιωθαν σήμερα κατανόηση για τα κουρασμένα πόδια κι χέρια μας, για το μυαλό που χρειάζεται λογοκρισία για να αποβάλει την γκρίνια της δουλείας, θα έβλεπαν τα σφιγμένα δόντια ή τις κλειστές μπουνιές ως υποκείμενα άρνησης της ενσωμάτωσης;
Οι χωριστές και οι από κοινού μάχες, οι αντικρούσεις και λίγα παράπονα. Ο χρόνος δεν έχει πλέον απαιτήσεις, γιατί έπαψες να του δίνεις τον χώρο. Κοιτάς την οθόνη και μόνο λέξεις με πρώτο συνθετικό το συν αναγράφονται στα πίξελ ·κυριαρχεί η συμπόρευση με μια μανία που αποκλείει τις προστριβές, που δεν χρειάζεται πλέον καμία από κοινού πραγματικότητα γιατί υπάρχουν συν χωρίς την ανάγκη τροφής, έπεσαν στο καζάνι και πέρασαν από πολλά καζάνια ώστε να μπορούν σήμερα να στέκονται αυτόνομα σαν να λένε “έχω ήδη χαράξει τόσες διαδρομές και αποστάσεις που μέχρι να μου δώσετε άλλη εντολή θα χαράζω και εσείς θα ζείτε με την ευτυχία της ΣΥΝύπαρξης.”
Πότε ήταν η τελευταία φορά που υπήρξαμε παρέα οι προηγούμενες εαυτοί μας; Γνωρίζαμε την επερχόμενη αλλαγή και την υποδεχτήκαμε όπως της αρμόζει ή τυχαία κοιτάξαμε ένα αγόρι όμορφο αγνοώντας την τομή που έρχεται. Κλείνεις μια στιγμή τα μάτια και την επόμενη έχουμε διασχίσει άλλα πέντε χρόνια κοινής πορείας, έχουμε απομακρυνθεί ή έχουμε βρεθεί στο ίδιο σπίτι, χωρίς πότε να γνωρίζουμε αν η τομή θα υπάρξει σίγουρα και αν η ύπαρξη της υποδηλώνει ρήξη ή σύνδεση περαιτέρω.
Ή μήπως πρέπει καθημερινά να αποχαιρετούμε τους ανθρώπου μας – οι άνθρωποι μου, παραπομπή σε παλαιικής κοπής βιομήχανο ή σε υποσυνήδειτες σκέψης κατοικίδιας γάτας, έκφραση με δήλωση της κτήσης ως υπόσταση- καθημερινά μην γνωρίζοντας πότε θα παίξουμε μαζί τους κρυφτό για τελευταία φορά όντως δέκα ή πότε θα κοιμηθούμε στα ίδια κρεββάτια μεθυσμένες και είκοσι χρονών.
Το τηλεφώνημα τελείωσε, το παγωτό μπήκε μισολιωμένο στην κατάψυξη. Ξέχασα να την ρωτήσω αν εκείνη καταφέρνει να προβλέψει με ακρίβεια την τελευταία φορά που κάνει σεξ με έναν άνθρωπο. Όπως ξέχασα να σημειώσω, το κενό μεταξύ του εδώ και του μηδενός, προσφέρει ταξίδια και ανθρώπους, οι διαδρομές μας, οι κοινές διαδρομές με αφετηρίες και χρονομετρήσεις χαμόγελων
Και φίλες, νοστιμότερο παγωτό από τις φίλες δεν υπάρχει.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.