Σήμερα ξύπνησα με μια άκρατη θετικότητα.
Στις ζωές μας, υπάρχει ένας μεγάλος κύκλος, είναι ο κύκλος των γνωστών μας φυσιογνωμιών, των γνώριμων προσώπων. Ενας μικρότερος κύκλος που θα ονομάζαμε παρέα, έναν ακόμα πιο μικρό κύκλο φτιάχνουν οι φίλοι μας και τελικά, το πιο μικρούτσικο κυκλάκι αποτελεί η οικογένειά μας. Σε κάποια σημεία τα δύο αυτά τελευταία κυκλάκια τέμνονται. Kι εκεί είναι που κατοικούν όσοι εγώ ονομάζω φαμίλια. Η περιοχή της φαμίλιας μου, είναι λιβάδι καταπράσινο, είναι καταφύγιο. Οταν βρίσκομαι εκεί τα δάκρυα δεν πνίγουν, τα όμορφα δεν πεθαίνουν. Eκεί, ζει και βασιλεύει το νοιάξιμο.
Είναι υπέροχο πράγμα το νοιάξιμο. Το μκροσκοπικό αυτό ουσιαστικό κρύβει μέσα του μια υπέρογκη ποσότητα τρυφεράδας, γέλια γάργαρα και κλάματα ανόθευτα από ντροπές, αγκαλιάζει ανασφάλειες και μαλώματα και δύσκολες στιγμές. Κι είναι το φάρμακό μας, αυτό που μας κάνει να αντέξουμε, αυτό που θέτοντας ένα φίλτρο στα μάτια μας κάνει τις γκρίζες πολυκατοικίες του κέντρου να μην μοιάζουν με στοιβαγμένα κλουβάκια.
Σκέφτομαι ότι κυνηγάμε τα μεγάλα, αυτά που μας πιπίλισαν τ’αυτιά πως είναι σπουδαία κατορθώματα, αγγίζουμε στόχους, γευόμαστε την επιτυχία, πετυχαίνουμε αναγνωρισιμότητα, αποκτούμε το δικαίωμα να επισφραγίσουμε την ύπαρξή μας με ένα “έκανα κάτι στη ζωή μου”. Μα όλα ετούτα, αν η περιοχή της Φαμίλιας είναι ερημωμένη, μοιάζουν εντελώς άνοστα. Αν πούμε πως όσα έχουμε σε αυτή τη ζωή είναι εφήμερα, έχω την αίσθηση πως με κάποιο τρόπο, όλο το νοιάξιμο που δώσαμε και πήραμε κάπου αποθηκεύεται και κάπως διατηρείται. Ξέρετε, το αληθινό νοιάξιμο, όσος καιρός κι αν περάσει, δεν μουχλιάζει, δεν αλλοιώνεται , δε φθείρεται.
Κι έτσι αντέχουμε. Αντέχουμε το τσίρκο που ονομάσαμε “Σύγχρονη Ελλάς”, που ως πρώτα νούμερα μας σερβίρει φασίστεςαρτίστες, νουμερίστες, χιουμορίστες, στιλίστες, πανελίστες, αριβίστες και λοιπούς ζαμανφουτίστες σε διαγωνισμούς κακογουστιάς και πασαρέλες ματαιοδοξίας. Έτσι αντέχουμε την τραγική υπερπαραγωγή της γενιάς των απαίδευτων μυαλών των ξύπνιων κινητών και των νεκρών ψυχών.
Σήμερα ξύπνησα με μια άκρατη θετικότητα.
Και δεν ξέρω τι μου λέτε για μεγάλα ρομάντζα και παρέες που οπτικά δείχνουν κινηματογραφικές, τι αγάπες και λουλούδια νομίζουν κάποιοι ως νόημα της ζωής, για μένα τελικά μένει το νοιάξιμο. Το νοιάξιμο όπως μου το δίδαξαν οι δύο άνθρωποι που φωνάζω γονείς, όποτε γίνονταν παιδιά μαζί μου και παίζαμε μαζί με τα λούτρινα όταν ήμουν πιτσιρίκι κι όπως με ενδιαφέρον με κοιτούν όταν υπεραναλύω το χάος στο κεφάλι μου πάνω από ένα ποτήρι μπύρας. Το νοιάξιμο όπως μου το δίδαξαν τα Κορίτσια Μου, κάθε φορά που νιώθω έναν ηλεκτρισμό στο κορμί και ξέρω πως οφείλεται στο ότι εκείνη τη στιγμή, μία τους με σκέφτηκε με αγάπη. Το νοιάξιμο όπως μου το σύστησαν πέντε άνθρωποι που μπήκαν πρόσφατα στη ζωή μου, μα μου χαρίζουν απλόχερα πληρότητα, τόση που δεν έχουμε πού να τη χωρέσουμε κι έτσι βάζουνε και κάμποση στις συνταγές που μου μαγειρεύουν. Το νοιάξιμο, όπως διασχίζοντας με τα δάχτυλα του το σώμα μου, Εκείνος είχε καταφέρει να μου διδάξει πώς να το συλλαβίζω, και με έκανε τόσο καλύτερη μαθήτρια που το κτητικό “μου” πίσω από το όνομα μου σαν προφερόταν από το δικό του στόμα καθόλου δεν με ενοχλούσε.
Γράφω με άθλιο ειρμό, το ξέρω, κι ούτε κι αν γίνομαι κατανοητή με νοιάζει. Ειναι που καίγομαι μέσα από τις γραμμές αυτές να σας φωνάξω, πως το νοιάξιμο είναι μεγάλη αγκαλιά, η πιο γλυκια κ ειλικρινης σε μια ζωή-πλατεία νοικοκυραίων και φασαίων, που κραζουν τους πρώτους, που κράζουν τους τελευταιους, που κράζουν που… που… που…
Κι είναι το νοιάξιμο , το μοναδικό συναίσθημα που μπορεί θαρρώ να γεννήσει την οργασμικη θανατωση. Εκείνο δηλαδή που παθαίνουμε με την μη αντοχή στην πολλή χαρά, σε μια τέτοια κατάσταση συνάμα με έντονη και μακρά διάρκεια, και τολμάμε να πούμε πως“θα ηταν εντάξει αν πέθαινα τώρα”.
Δεν έχω σήμερα ειρμό, γιατί η αγαπουλίαση για τη Φαμίλια Μου αναβλύζει σα χείμμαρος από τα μέσα μου και με παρασέρνει, δεν έχω ειρμό γιατί νομίζω θα σκάσω από την πολλή τρυφεράδα κι αδυνατώ να σκεφτώ.
Δεν έχω ειρμό γιατί σήμερα ξύπνησα με μια άκρατη θετικότητα.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.