Κάπου, κάποτε διάβασα ή κάποιος μου’πε -δεν θυμάμαι ακριβώς- ότι σαν αισθανθείς πως σου στερούν την ελευθερία, το σώμα ενστικτωδώς ψάχνει κάτι να κάνει ώστε επιβεβαιώσει την ύπαρξή του.
Τα πόδια μου με κοιτάνε, ζητούν να χαράξουν μια πορεία, να αισθανθούν την κίνηση τα πέλματα, με παρακαλούν να κάνω ένα βήμα κι ύστερα άλλο ένα.
Παρασέρνουν τον κορμό, τώρα το στέρνο απαιτεί να απλωθεί, τα πλευρά να σαλέψουν, τα χέρια να ανοίξουν, όλα να νιώσουν μια νίκη πάνω σ’ ο, τι μας αλυσοδενει,
στη βαρύτητα, τους μυς μας
και στην ανάγκη μας να εκφέρουμε το ανείπωτο.
Θα μου πεις,
τα μέλη του σώματός μας είναι κατασκευασμένα για να κινούνται,
για να εξυπηρετούν τις δικές μας ανάγκες,
να υπηρετούν τις εντολές που ο εγκέφαλος τούς υπαγορεύει.
Μα δεδομένων των συνθηκών κι επειδή πολύ με πνίγει ο εξαναγκαστικός αυτοπεριορισμός,
δεν θέλω να κάνω τίποτα και κανέναν να με υπακούσει και να με ακολουθήσει.
Κι έτσι επιλέγω συνειδητά ν’αφήσω τα μέλη του σώματός μου ελεύθερα.
Το μυαλό μου κάθεται στη γωνία κι απλώς τα παρατηρεί αμίλητο,
όσο εκείνα εξερευνούν το γύρω περιβάλλον,
δες τα ,
απλώνονται στο χώρο, ψιλαφίζουν, γελάνε.
Μέσα σ’ένα πλαίσιο σχετικής ανελευθερίας ανακαλύπτουν την αυτονομία τους.
Τα σκέφτομαι κάπως περίεργα, το ξέρω.
Μα σήμερα οι κινήσεις του κορμιού με βοήθησαν να καταλάβω
πως η ψυχική και η σωματική μας υγεία
χορεύουν στον ρυθμό των πόθων ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.