Είναι ένα πακέτο
χωρίς στοιχεία αποστολέα ή παραλήπτη,
ξεχασμένο θα χαρακτηριζόταν από εσάς με τα βιαστικά πόδια που κουρδισμένα τρέχουν,
κείτεται στα κρύα πλακάκια του ταχυδρομείου
Διασταυρώνεται καθημερινά με πλήθος κόσμου
Οι περισσότεροι παραπονιούνται
που χάσκει καταμεσής του καταστήματος,
νευριάζουν,
γκρινιάζουν,
βρίζουν,
μα
κανείς δεν κάνει τον κόπο να το κουβαλήσει παραπέρα.
Θα πονέσουν τα χέρια,
θα σκονιστούν τα ρούχα
και στο κάτω κάτω,
κύριέ μου,
αυτή είναι ευθύνη των υπαλλήλων.
Οι υπάλληλοι είναι εξαιρετικοί στο πινγκ-πονγκ καθηκόντων,
“αυτό είναι αρμοδιότητα άλλου συναδέλφου”.
Και παραμένει εκεί το πακέτο,
ακλόνητο.
Το σπρώχνουν ελαφρώς στην άκρη για να περάσουν
ή το χτυπάνε όπως σέρνουν τα πέλματα στο δάπεδο
Κάποιοι λίγοι κοντοστέκονται
διερωτώμενοι “τι κάνει αυτό εδώ;”
Αλλά πάει καιρός που το βλέπουν και πλέον δεν ασχολούνται.
Δεν τους ξαφνιάζει
Δεν τους κινεί την περιέργεια
Το συνήθισαν
Ισως κιόλας αν φύγει από εκεί
εν τέλει να τους λείψει.
Ισως κι άτυπα πια να θεωρούν
ότι τα τετραγωνικά αυτά ανήκουν δικαιωματικά στο πακέτο.
Μάλλον νομίζουν πως αποτελεί κομμάτι κάποιας κακόγουστης διακόσμησης. Συνεχίζουν να αναθεματίζουν την ύπαρξή του,
τους φταίει που υπάρχει στο χώρο,
εμποδίζοντας την ακώλυτη εξόρμησή τους στο ταχυδρομείο,
σιχαίνονται που είναι εκεί να τους κόψει τη φόρα,
αναχετίζουν το βήμα τους,
αναδιαμορφώνουν την πορεία τους,
κάνουν ολόκληρη παράκαμψη για να μην πάνω του σκοντάψουν.
Ισως να το λυπάστε,
να μονολογείτε τώρα
“το δύσμοιρο το πακέτο,
το χωρίς αποστολέα ή παραλήπτη,
που ‘ναι αναγκασμένο
να υπομένει τα τερτίπια τόσων πελμάτων που αυταρχικά κινούνται,
το καημένο,
να καθορίζουν καθημερινά άλλοι την τύχη του.”
Μόνο να σας θυμίσω φίλοι μου
– και μην το ξεχνάτε-
πως ένα ταπεινό πακέτο,
χωρίς αποστολέα ή παραλήπτη,
αγνώστων λοιπών στοιχείων
είναι αυτό που φτάσαμε να ορίζει
την κίνηση ενός ολόκληρου ταχυδρομείου.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.