Με κοίταζε με ύφος επικριτικό και σε επικριτικό τόνο μου είπε “Πάλι για τους γκόμενούς σου μιλάς” , που αυτόματα μεταφράζεται σε πάλι για τους γκόμενούς σου γράφεις;
Γράφω γιατί αν δε γράφω θα συνεχίσω, θα συνεχίσω να σκέφτομαι άκριτα και να πλέκω τη σκέψη στη σκέψη βελονάκι. και τώρα θα αρχίσω το πλέξιμο, να , μου άρεσε από μικρή να ανοίγω το κουτί με τις κλωστές της μαμάς ή το άλλο το ξύλινο της γιαγιάς στο χωριό, τόσα χρώματα μέσα, που έλεγα αποκλείεται να υπάρχουν τόσα ρούχα, μάθετέ μου κι εμένα να ράβω όλα αυτά τα χρώματα μεταξύ τους .
Πρώτη σειρά πλέξης. Πάμε.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την αμφιβολία, σπόρος που φυτεύεται μέσα μας, δεν είμαστε αρκετά καλοί, τα γραπτά μας δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, η δουλειά δεν είναι αυτή που ονειρευτήκαμε, οι γονείς θα μπορούσαν να είχαν νοιαστεί περισότερο τότε που έλαιγες στο πεζοδρόμιο και νόμιζαν οτι είσαι αρκετά δυνατός για να είσαι μόνος, οι φίλοι το ίδιο, και κανένας σύντροφος ποτέ δε θα το κάνει, όλα κλωστούλα κλωστούλα μπλέκονται στο υφαντό της ανασφάλειας κι από κάυω ξεπροβάλλει ο ναρκισσισμός. Κρεμάσαμε στον ήλιο τα κορμιά μας, χρυσώνονταςτα χάπια που μας συνταγογραφούν δέκα δέκα κάθε μέρα και κάποιοι λένε δεν έχουμε βρει το σωστό τρόπο, το σωστό δρόμο, το σωστό θεό να μας δωώσει απάντηση στο πού πάει αυτό το κορμί.
Τέλος πρώτης σειράς πλέξης. Επόμενη.
Περίεργο πράγμα η ελευθερία. Καμιά φορά μοιάζει λες και κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις σου απαγορεύει και μια λέξη. Για δύο πράματα κλαίμε τελικά: Το αναπόφευκτο και το ανεκπλήρωτο.
Λάθ0ος στην πλέξη. Ξηλώνω. Ξαναράβω.
Επιθυμώ την τάξη. Τάξη με παιδιά. Τάξη στα πράματα πάνω στην επιφάνεια εργασίας, όχι τη νέα τάξη πραγμάτων, ταξικές διαφορές ανεπιθύμητες, εισβάλει η τακτική σου στη δική μου, ατάκτως ειρημένα υπό την επίρροια αλκόολ, μα εδώ που τα λέμε και η ψυχή γεμάτη ράφια είναι.
Εδώ μπορούμε να παρατηρήσουμε την δομή των σκέψεών σου: ένα και δύο κάνει τρία, ένα επί δύο κάνει δύο, ένα διά δύο κάνει μισό, μισό λεπτό δώσε μου γιατί δεν βλέπω και πολύ καλά απ’ το δεξί μάτι, κάτι μπήκε ανάμεσα στον βολβό και το οπτικό νεύρο και εμφανίζονται παντού μπροστά μου λέξεις δικές μου δικές σου δικές τους δικές σας δικές μας. Οποτε αισθανθείς έτοιμη, γράφουμε.
Βελόνα τρύπησε δάχτυλο.
Δεν μου πάει το πλέξιμο τελικά.
Εγώ, αν με ρωτάς, βλέπω και ράβω λέξεις.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.