Πορτοκαλί – Κατερίνα Δήμτσα

Τι συναίσθημα κι αυτό
να κάθεσαι σε μια μπάρα
κάτω από το πορτοκαλίζον φως
να παρατηρείς
το είδωλό σου στον απέναντι καθρέφτη
-ποιος είσαι ‘συ; –
τα πρόσωπα που αγαπάς, δίπλα σου
να χορεύουν
να κουνάνε έντονα τα χέρια τους όπως μιλούν
κι η μουσική να τιτιβίζει
Κι εκείνο το καλοκαίρι
που δεν πήγαμε διακοπές
γιατί δε βγαίνανε οι άδειες
δε βγαίνανε τα λεφτά
δεν έβγαιναν και οι φίλοι σωστά στο μέτρημα
Εκείνο το αυτοκίνητο
που παρατημένο στο απέναντι στενό
μουδιασμένο από τα χορτάρια στις ζάντες
σε κοίτα με λύπηση
Ο πόνος του “μην κλάψεις” πίσω από το μάτι
-κλαις-
το τραγούδι που σε συγκινούσε, αλλά πλέον πέρασε και δεν ακούμπησε
-δεν κλαις-
Τα ωχ που είναι στοιβαγμένα δίπλα από τον σωρό των λογαριασμών
ή μπλεγμένα κάτω απ’ το μαξιλάρι.

Κατερίνα Δήμτσα

Ρεαλιστικά ιδεαλίστρια και εκνευριστικά υπερκινητική μέσα στη δική μου νιρβάνα. Όταν αδυνατώ να ταξιδέψω κανονικά χάνομαι σε ταξίδια του μυαλού απολαμβάνοντας τις τάσεις φυγής μου. Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.
Τμημα Φιλολογιας | Φιλοσοφικη Σχολη | Πανεπιστημιο Αθηνων

artografima.blogspot.gr/2018/02/blog-post.html?spref=fb