Τι συναίσθημα κι αυτό
να κάθεσαι σε μια μπάρα
κάτω από το πορτοκαλίζον φως
να παρατηρείς
το είδωλό σου στον απέναντι καθρέφτη
-ποιος είσαι ‘συ; –
τα πρόσωπα που αγαπάς, δίπλα σου
να χορεύουν
να κουνάνε έντονα τα χέρια τους όπως μιλούν
κι η μουσική να τιτιβίζει
Κι εκείνο το καλοκαίρι
που δεν πήγαμε διακοπές
γιατί δε βγαίνανε οι άδειες
δε βγαίνανε τα λεφτά
δεν έβγαιναν και οι φίλοι σωστά στο μέτρημα
Εκείνο το αυτοκίνητο
που παρατημένο στο απέναντι στενό
μουδιασμένο από τα χορτάρια στις ζάντες
σε κοίτα με λύπηση
Ο πόνος του “μην κλάψεις” πίσω από το μάτι
-κλαις-
το τραγούδι που σε συγκινούσε, αλλά πλέον πέρασε και δεν ακούμπησε
-δεν κλαις-
Τα ωχ που είναι στοιβαγμένα δίπλα από τον σωρό των λογαριασμών
ή μπλεγμένα κάτω απ’ το μαξιλάρι.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.
Littlejohn 15 Ιανουαρίου 2023
Γράφε συχνότερα! Έστω και μεταφέροντας τις σκέψεις σου στο χαρτί ή την οθόνη, prima vista, χωρίς επεξεργασία. Η αισθητική της σκέψης σου καθορίζει και την αισθητική της γραφής! Περιμένουμε…