‘Ενας άνθρωπος κάπου μακριά ή κοντά σου, πρόβαρε το μαγιό του στον καθρέφτη, τα φρύδια του άρχισαν να σμίγουν και το στόμα του να συσπάται, όσο παρατηρούσε το είδωλό του· ένιωθε έναν πόνο εκ των έσω ορμώμενο να εξαπλώνεται σταδιακά. Κι ήταν η αντανάκλασή του εαυτού του ο πομπός του πόνου αυτού, “το σώμα μου”, σκέφτηκε “το σώμα μου με κάνει να πονάω”.
‘Ελα πες , τι δεν σου αρέσει στον εαυτό σου; Πότε ήταν η πρώτη φορά που ανακάλυψες ότι δεν σου αρκείς, πόσο χρονών ήσουν; Φταίει το βάρος σου, η μύτη σου, τα χείλη σου, το δέρμα σου; Απλά βάλ’ το σε μια μηχανή αναζήτησης και θα σε πυροβολήσω με διαφημίσεις προϊόντων που μπορούν να σου υποσχεθούν πως θα σε αλλάξουν προς αυτό που θεωρούν καλύτερο. Ξέρω, θες να χάσεις βάρος, έχεις θέμα με τα παχάκια της κοιλιάς σου κι έψαξες ασκήσεις γυμναστικής για να απαλλαγείς επιτέλους· αλλά κοίτα το εικονίδιο που πετάχτηκε πάνω δεξιά στην οθόνη του υπολογιστή σου: είχες σκεφτεί ποτέ ότι έχεις ψωμάκια; Τώρα πρέπει να κάνεις κάτι και για τα πλαδαρά σου μπούτια εκτός από την αντιαισθητική κοιλιά σου.
“Το σώμα μου με πονά, το σώμα μου μου κόβει την ανάσα, το σώμα μου με ποτίζει δυστυχία”. Όχι φίλε μου. Το σώμα σου δεν είναι ο “κακός λύκος” της ιστορίας σου. Δεν είναι ο κακοποιητής, αλλά το θύμα. Ξέρεις τι πονάει πραγματικά; Το στίγμα του βάρους. Τα “είσαι άκωλη, σα σανίδα είσαι, τα πού πας χωρίς καμπύλες, τα δεν είναι αρκετά σφριγηλά τα μπούτια”. Δεν σε βασανίζει το σωματάκι σου. Βασανίζει το “ δεν έχεις αρκετή γράμμωση”, το “πετσί και κόκαλο είσαι”. Τα “κάνε κάτι για την κυτταρίτιδα και τις ραγάδες, πώς θα κυκλοφορήσεις έτσι”. Αυτά πονάνε. Τα χάσε εδώ, πάρε εδώ, μάκρυνε το ένα, κόψε το άλλο, τράβα εδώ κι εκεί. Η φυσική φθορά του χρόνου που καταντά ένας αγώνας δρόμου για το ποιός θα διατηρηθεί καλύτερα λες και κάνουμε διαγωνισμό.
Δεν σε πονάει το σώμα σου, όχι. Τα ασφυκτικά μας πρότυπα πονάνε και το στριμωξίδι της ψυχής σου ανάμεσα στις μέρες της δίαιτας. Πονάει ο σεξισμός που σε λερώνει με τοξικά απόβλητα βλακωδών (επί)κρίσεων κι η τοξική αρρενωπότητα, πονάει το κάλεσμά τους να σπάσεις την πατριαρχία με την υποταγή σου στη δική τους μάρκα, στα νέα μεγέθη σε αποκλειστικά εσώρουχα· δώσε δύναμη στον εαυτό σου φορώντας σέξι κορσέδες που φτιάχτηκαν από μικρά παιδιά στην Καμπότζη. Πονάει ο καπιταλισμός που πάει χεράκι – χεράκι με την κουλτούρα της δίαιτας, πονάει όλη αυτή η τεράστια βιομηχανία που έχει στηθεί στις πλάτες σου τάχα πως σε υπηρετεί, ενώ στην ουσία το μόνο που διευκολύνει στη ζωή σου είναι η παραγωγή δακρύων. Πονάει που σε προτρέπουν να γίνεις μια ανθρώπινη διαφήμιση.
Δεν σε πονάει το σώμα σου. Πονάει το ότι όποια κι αν είναι η ανασφάλειά σου, έχουν να σου πουλήσουν κάτι που “θα τη διορθώσει”. Κι αν δεν έχεις ανασφάλειες, μην ανησυχείς, θα κατασκευάσουν μία αποκλειστικά για σένα! Δεν είναι το σώμα σου που σε πονά. Αυτό λέω σε εκείνον τον άνθρωπο που μουδιασμένος παρατηρεί το γυμνό του είδωλο στον καθρέφτη, σε τούτο τον άνθρωπο που βρίσκεται μακριά μας, κοντά μας ή πολύ βαθιά μέσα μας.
Μπορείς να εμπνευστείς ρίχνοντας μια ματιά και σε αυτά
- “Thank you for being insecure” της Kristen Leo
- “bodyimagepositive” (Instagram)
- ” Η δίαιτά σου, ο καπιταλισμός μας” (άρθρο στο παρόν site)
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.