Συμβαίνει αυτή η φάση, ένας άνθρωπος που αγαπώ την ονομάζει “στάδιο μεταβατικό”, εγώ στους φίλους τη λέω “αγρανάπαυση”, όπου μετά από πολλή καλοπέραση κι έντονες εμπειρίες, μένεις ακίνητος, δεν είσαι παραγωγικός, στοίβες οι υποχρεώσεις, μια λίστα σούπερ-μάρκετ με κοιτάει και χτυπάει τα δάχτυλά της στο τραπέζι. Άι γαμήσου λίστα. Κι εσύ, κι όλες οι νοητικές λίστες που καρφιτσώνουμε στο κεφάλι μας για ν’αρπαχτούμε από κάτι που θα νοηματοδοτήσει την ύπαρξή μας. Στόχοι και κανονισμοί και ο ένας να καρφώνει σαν δοσίλογος τον άλλο, όποτε του δίνεις λίγο παραπάνω σημασία κι ύστερα δικάζεσαι, ποινή πέντε μέρες ενοχής, μια βδομάδα υπερκόπωσης, δώδεκα ώρες δυστυχίας. Ένας εμφύλιος στο κεφάλι μας.
Πςώ να αντέξεις τόση πίεση; Δίχως να το παίξεις τρελός. Δεν είναι μόνο η πίεση που ασκεί ο διπλανός σου γιατί με τον ένα ή τον άλλον τρόπο έχει τοποθετήσει τον εαυτό του σε μια κλίμακα όπου φαντασιώνεται την ανωτερότητα του. Είναι η πίεση που έρχεται από πιο ψηλά. Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, ο ψηλότερος πιέζει τον από κάτω του και αυτός με την σειρά του τον παρακάτω, μέχρι που το βάρος όλου του κόσμου συσσωρεύεται στις πλάτες ενός κακομοίρη που μπορεί να μην έχει ιδέα γιατί δεν μπορεί να σηκωθεί το πρωί, που ψάχνει γιατί δεν μπορεί να ανασηκώσει τα χείλια του για να χαμογελάσει.
Μην πιστέψεις ότι έχω κάνει επιτόπια έρευνα και στα λέω αυτά και μπορεί με αναστοχασμό να ανακαλύψω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Καμία έρευνα δεν χρειάστηκε γιατί απλά το φορτίο το έχω στο σώμα μου.Κάποιες στιγμές ξεχνιέμαι και κάνω πως δεν υπάρχει, αλλά αυτό δεν κρατάει για πολύ, επιστρέφει. Σαν ένα γιγάντιο νούφαρο που άνθισε στον πνεύμονα και σε κάνει να μην μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι, να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Το ποτίζει ο γείτονας, ο μπάτσος, ο υπάλληλος σε μια υπηρεσία, ο εργοδότης (εάν βρεθεί) και άλλοι πολλοί που έχω άμεση επαφή. Σαν ένας κύκλος από φωτιά.
Παρόλα αυτά όμως υπάρχει μια γλυκιά αντίφαση. Η πίστη ότι το matrix θα καταστραφεί από μια εξέγερση που όμοιά της δεν θα υπάρχει και θα επιστρέψουμε στο φως και στα χρώματα. Γιατί δεν το βλέπεις εσύ αλλά το μεταφέρουν τα κύτταρά σου από γενιά σε γενιά. Αλλά μέχρι τότε; Πως να αντέξεις τόση πίεση;
Σκέφτομαι μήπως μεταλλασσόμαστε σε άλογους καραεγωίσταρους, μήπως φτάσουμε σ’ένα σημείο που δεν μας αφορά τίποτα άλλο πέρα από τα αυστηρά σύνορα της προσωπικής μας πραγματικότητας. Μήπως ξεχνάμε τη ζωή που απλώνεται. Για παράδειγμα, όταν διάβασα για τον θάνατο της Ντανέλια Καράσκο, μούδιασα ολόκληρη. Η μίμος που γυρνούσε στις διαδηλώσεις στη Χιλή, δολοφονήθηκε. Βρέθηκε κρεμασμένη από χειροπέδες σ’ ένα φράκτη ενός πάρκου. Διάβασα πως οι φεμινιστικές οργανώσεις υποστηρίζουν πως η μίμος βασανίστηκε, δολοφονήθηκε, βάλθηκαν να αποτινάξουν από πανω της ολη τη μαγεία της ύπαρξης της. Κι όλα αυτά με γέμισαν κρύο και δεν έλεγε να ζεστάνει μέσα μου, ώσπου με πήρε ο ύπνος.
Και την επόμενη μέρα τι έκανα; Ξύπνησα, κοίταξα με ξινισμένο ύφος τη στοίβα των πιάτων που θέλει πλύσιμο και σιχτίρισα μια εργασία που πρέπει επιτέλους να τελειώσω. Σκέφτηκα ότι είμαι τυχερή που ζω και μάλιστα αξιοπρεπώς; Οχι. Σκέφτηκα ότι είμαι τυχερή που μπορώ ν’απολαύσω όσα αγαπώ; Οχι. Μόνο βλαστημούσα τις δουλειές και τον καιρό που είναι βροχερός και μου ρίχνει την ψυχολογία.
Πριν φύγουμε από ένα μέρος, ψάχνουμε για αντικείμενα που ίσως ξεχάσαμε· για παπούτσια ή κάποιο βιβλίο, αλλά ποτέ δεν ψάχνουμε για σκέψεις που κάναμε ή για εικόνες που είδαμε ή, έστω, για κάποιο ψίχουλο. Τα παρατάμε εκεί και μετά από καιρό τα θυμόμαστε σκεπτόμενοι πως δεν είναι δυνατόν να ξεχάσαμε κάτι τέτοιο.
Τίποτα δεν δουλεύει, λέμε, όλα σπάνε και χαλάνε υπολογιστές, κάμερες, τηλέφωνα, καλώδια κυκλώνουν τους τοίχους, φορτίζουμε κι ανακυκλώνουμε συσκευές, καταναλώνουμε με λύσσα οθόνες, ταΐζουμε με μπαταρίες να χορτάσει το τέρας που μεγαλώνει στο δωμάτιο.
Το ιδανικό θα ‘ναι να καούμε- και, συνεπώς, να σβήσουμε -ανάμεσα σε ξεφόρτιστα κινητά, θολές μουσικές και έντονα βλέμματα.
Αφού ξεχάσαμε το ψίχουλο, να φάμε σκατά τώρα.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.