Ολόκληρη η ιστορία της κοινωνικής βελτίωσης είναι μια σειρά μεταβάσεων, με τις οποίες μια κατάσταση, από την υποτιθέμενη πρωτογενή αναγκαιότητα της κοινωνικής ύπαρξης, έχει περάσει στην τάξη μιας παγκοσμίως στιγματισμένης αδικίας και τυραννίας. Έτσι έγινε με τις διακρίσεις των δούλων και των πολιτών, των ευγενών και των δουλοπάροικων και έτσι είναι, και εν μέρει ήδη, με τις αριστοκρατίες του χρώματος, της φυλής και του φύλου.
Ωστόσο, η Φιλοσοφία παραμένει μια ανδροκρατούμενη ανθρωπιστική επιστήμη, τόσο ως προς τους εκπροσώπους της όσο και προς τις μεθόδους.
Η ηθική είναι ένα φιλοσοφικό πεδίο που αναζητά τα θεμέλια του τρόπου με τον οποίο πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας, επιδιώκει να παράσχει ένα πλαίσιο για το “σωστό”. Το πλαίσιο αυτό βασίζεται σε συμβατικές δυτικές φιλοσοφικές ιδέες. Για παράδειγμα, η συμβατική ηθική σκέψη βρίσκει την ομοφυλοφιλία ως «ζήτημα», παρά ως εγγενές χαρακτηριστικό των σωμάτων. Ο ηθικός θεωρητικός John Finnis, για παράδειγμα, υποστήριξε πρόσφατα ότι η ηθική της ομοφυλοφιλίας εξακολουθεί να βρίσκεται “υπό συζήτηση”.
Οι περισσότερες από αυτές τις φιλοσοφίες επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από την έννοια του δυϊσμού του Ντεκάρτ, που χωρίζει τις ουσίες του σώματος και του νου. Αυτή η ιδέα του δυϊσμού βρίσκεται στις ρίζες του φιλοσοφικού κανόνα, από τον Immanuel Kant, στον Friedrich Nietzsche, και στον David Hume. Οι φιλοσοφίες, που έχουν ιδρυθεί με την υπεροχή της γνώσης και της λογικής, κορυφώνονται με την ιδέα που βρίσκεται στην καρδιά της φιλελεύθερης φιλοσοφίας του John Rawls και του Ronald Dworkin: ότι για να είναι μια συζήτηση ηθική, πρέπει να είναι ικανή να παρουσιάζεται λογική, έτσι ώστε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να κρίνουμε τις ενέργειες του εαυτού μας και των άλλων.
- Ένας “λευκός, αρρενωπός” κανόνας
Όλα τα ονόματα που αναφέρονται παραπάνω είναι λευκοί άνδρες. Υπάρχει, φυσικά, ένα τεράστιο σώμα γυναικείας φιλοσοφικής εργασίας, αλλά αυτό συνηθίζουμε να το περιγράφουμε ως φεμινισμό. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μια φιλοσοφία χτισμένη από άνδρες.
Η καρτεσιανή θέση ότι οι φιλοσοφικές ιδέες μπορεί να είναι αποκομμένη από το σώμα που την γράφει, μπορεί να είναι επικίνδυνη. Οι σεξιστές, οι ρατσιστές, οι ισχυροί (και μερικές φορές οι καταχρηστικοί) έχουν την εξουσία να δημιουργήσουν τα θεμέλια του πώς κρίνουμε το σεξ. Φορτώνουμε αυτή τη φιλοσοφία πάνω σε όλα τα σώματα: γυναίκες χρώματος, παράξενες γυναίκες, τρανς γυναίκες, γυναίκες που τους αρέσει να κάνουν σεξ σε όλες τις μορφές, γυναίκες των οποίων η καταπίεση οφείλεται σ’ αυτήν ακριβώς την εξουσία, η οποία είναι επικίνδυνη καθώς μπορεί να πατρονάρει τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις και το τι θεωρείται “αποδεκτό”. Αυτοί οι “κανόνες” μας ενθαρρύνουν να αγνοήσουμε την ηθική πολυπλοκότητα της ζωής των γυναικών.
- Η ευχαρίστηση των γυναικών
Το ακαδημαϊκό Omise’eke Tinsley γράφει για να ενδυναμώσει τη σεξουαλικότητα των γυναικών γενικά, και εναντιώνεται ειδικά στο «misogynoir», ένα συγκεκριμένο σεξισμό εναντίον των μαύρων γυναικών. Η συγγραφέας Wednesday Martin, εν τω μεταξύ, αποσυνδέει συστηματικά τον μύθο ότι οι γυναίκες είναι μονογαμικές, σε σύγκριση με την εγγενή σεξουαλική ανησυχία των ανδρών.
Το κίνημα για “διόρθωση” των κυρίαρχων ιδεών δεν αφορά μόνο την κοινωνιολογία των γυναικείων επιθυμιών, αλλά και την επιστήμη. Το πρόγραμμα OMGyes χρησιμοποιεί την έρευνα και τις εμπειρίες των γυναικών για να επαναπροσδιορίσει μια επιστήμη της απόλαυσης για τις τ γυναίκες, κάνοντας επαναστατική ρηξικέλευθη δουλειά στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.
Έτσι φιλοσοφικά, δεν έχουμε προχωρήσει αρκετά. Ο Ψυχαναλυτικός φιλόσοφος Alenka Zupančič στο έργο του “What Is Sex” στοχεύει να μας πει ποιο είναι το φύλο με τους σύγχρονους ψυχαναλυτικούς και φιλοσοφικούς όρους. Αλλά αυτό δεν μας βοηθά να ανακαλύψουμε ένα νέο είδος σεξουαλικής ηθικής ώστε να διαφωτίσουμε όσα ανακαλύψαμε και να συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε τις πρακτικές σεξουαλικές εμπειρίες των γυναικών. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από την εξουσία του αρρενωπού “ριζοσπαστικού” φιλοσοφικού κανόνα.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.