Άλλη μια Κυριακή που ξύπνησα χωρίς να έχω κείμενο. Και κάπως πρέπει να τη σώσω αυτή την καλλιτεχνική μου ανευθυνότητα, να πω ένα καλοπροαίρετο ψεματάκι, όπως ότι έκανα κάτι συναρπαστικό, που ‘χε τη δύναμη να βάλει το συγγραφιλίκι σε δεύτερη μοίρα · γιατί, σκέφτεσαι, αφού είμαι και λίγο καλλιτέχνης, πρέπει την τέχνη μου να έχω πάνω απ’όλα, αρχικά η συγγραφική, κατόπιν η ανθρώπινη ιδιότητα.
Πρώτο μάθημα του “Πώς να φαίνεσαι ψαγμένος άνθρωπος των τεχνών” :
Ανθρωποι είναι όλοι, καλλιτέχνες λιγότεροι, αν αποποιηθείς το δεύτερο έστω για λίγο, θα είσαι για κάμποσο ένας απλός θνητός.
Το έμαθα καλά το μάθημα υπεροπτικά εναλλακτικιάρικά μου καλλιτεχνόπαιδα;
Τι έλεγα; Ναι, δεν έχω κείμενο (πάλι) και δεν έχω και δικαιολογία, ούτε καμιά καλή ιστορία να σας πω. Έχω μονάχα ένα γαμώτο κρυμμένο σε κάθε μου χαμόγελο, τσαλακωμένο σε κάθε μου τσέπη, μια πίκρα διπλωμένη στα συρτάρια μου, ανακατεμένη στον καφέ μου, χιουμοριστικά ειπωμένη σε κάθε μου ατάκα.
Τη βλέπουμε καλλιτεχνικά κι όταν βαράει η θλίψη στο ψαχνό, πιάνουμε τη μελαγχολία να τη ντύσουμε όμορφα, να τη στολίσουμε, να την παρουσιάσουμε ως άξιο δημιούργημα, “κοίτα τι γέννησε η θλίψη μου”. Γιατί κρυβόμαστε πίσω απ’ την καλλιτεχνική μας ιδιότητα και κάποιος κάποτε πέταξε τη μαλακία πως από τη λύπη βγαίνει η τέχνη, κι έτσι την κάναμε αποκούμπι, μπας και νιώσουμε ότι κάπως αξιοποιήσαμε τη μέρα μας, δεν πήγε στράφι το διάστημα που νιώθαμε σκατά. Γιατί δεν έχουμε τα κότσια να πούμε “είμαι λυπημένος”, και τίποτα δεν βγαίνει από τη λύπη μου, είναι μια λύπη άχρηστη που χρησιμεύει μόνο στο να μου προκαλεί δύσπνοια.
Από ψυχολογικής άποψης, πάλι σκουντουφλάμε στην προβληματική σχέση με τον εαυτό. Λέγοντας δηλαδή πως είμαστε εμείς κι ο εαυτός μας, λίγους από αυτά τα ζευγάρια έχω δει να μοιράζονται αγάπη. Οι περισσότεροι είναι με τον εαυτό τους καψούρηδες : τον αγαπάνε μα εκείνος δεν ανταποκρίνεται ολοκληρωτικά και του τηλεφωνούν με ειλικρίνεια στη φωνή μόνο κάτι σαββατόβραδα σαν ήπιανε δυο ποτάκια παραπάνω.
Το να ξέρεις να ζεις μόνος σου και να τα βγάζεις πέρα, μεγάλη υπόθεση και μεγάλο προσόν φίλε. Μα όχι η μόνη επιλογή. Και ξέρω πλέον να σου πω πώς να μη σου σβολιάσει ο κιμάς και πώς να εξοικονομήσεις χρόνο στο σιδέρωμα, σε τι βαθμούς να προθερμάνεις το φούρνο, πώς να αντιμετωπίσεις μοναχός μια κρίση πανικού που σε ξυπνά στις τέσσερις το χάραμα και ποιο μαλακτικό μοσχοβολάει περισσότερο. Ανεξαρτησία. Όχι μάνα μην πας εσύ για μένα σούπερ-μάρκετ. Ξέρω. Μπορώ να ζω μόνη μου. Αλλά θέλω να ζουν και οι άλλοι μαζί μου.
Δεν έχω πάλι κείμενο λοιπόν. Μα να, σκέφτομαι αν ο σκοπός των κειμένων είναι ν’ αποτυπωθεί το μέσα μας, ίσως σήμερα πρέπει να γράψω τελικά μια κενή σελίδα.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.