Θέλω να πιάσω όλα μου τα μελαγχολικά κείμενα και να ζωγραφίσω στην τελευταία τους γραμμή χαμογελάκια. Κάπως πρέπει να σας ξανακαλωσορίσω και δεν ξέρω πώς, γιατί η αλήθεια είναι το καλοκαίρι αυτό γεμάτο νοητικά κατεβατά ήτανε μα το στυλό δε διέσχιζε το χαρτί. Δεν προλάβαινα εδώ που τα λέμε, μα κι όταν υπήρχε χρόνος, άλλο πρόβλημα προέκυπτε: αν ήθελα να γράψω για τα όμορφα και τα ευτυχή, ένιωθα πως οι λέξεις ειν’ ανάξιες να κουβαλήσουν τη χαρά μου κι αν ήθελα να γράψω για τα ειδεχθή και τα θλιβερά, αμέσως το μετάνιωνα, γιατί αν τα έβλεπα μπροστά μου τυπωμένα θα επιβεβαιώνονταν, θα γίνονταν αληθινά, απτά.
Τελειώναμε τη δουλειά, δεν είχαμε κουράγια πέρα από τα του εκεί μικρόκοσμου άλλα να συζητήσουμε κι είχα την αίσθηση – αχ ωραία αίσθηση – πως όλα πάνε καλά κι όταν στον έξω κόσμο ξανακάνω τσεκ-ιν, η ασχήμια θα έχει χάσει έδαφος. Τι αφελής!
Πού πάει ο Αύγουστος όταν φεύγει; Τι να πω; Κι άλλοι το αναρωτήθηκαν αυτό πολλάκις πριν από εμένα κι αν το σκεφτείτε και κάπως ειρωνικό είναι, για ποιον Αύγουστο μιλάμε, για τον φετινό που κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους να τριγυρνάν με κάτι σπασμένα φτερά σαν στίχοι του Καρυωτάκη;
Δε θέλω να το γράψω, γιατί αν το δω τυπωμένο θα γίνει απτό…Έχουμε ξεπεράσει τους εαυτούς μας στη φρίκη. Είδα έναν σκύλο να πεθαίνει μπροστά μου από τη φόλα ενός σιχαμερού δίποδου που τον ύπνο του απολαμβάνει δίχως καμιά συνείδηση πως είναι δολοφόνος. Είδα τρεις γυναικοκτονίες να περνούν από τους τίτλους των ειδήσεών μας μέσα σε ένα σαρανταοκτάωρο. Προέφηβες κοπέλες να κλαίνε στην αγκαλιά μου λόγω του στρατού ανασφαλειών που κάθε ηλίθια μόδα του κάθε ηλίθιου TikTok έχει εγκαθιδρύσει στο κεφάλι τους. Το γαϊδουράκι που ανάλγητα το έσυρε ο δικός του δολοφόνος. Τη μαμά που με πήρε εν ώρα δουλειάς μου να μου πει ότι την έκλεψαν και με έπιασαν τα κλάματα για όλο το άδικο του κόσμου. Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, γιατί έπρεπε να δουλέψω και γιατί σύμφωνα με τους προϊσταμένους, αυτό το δάκρυ που ξέφυγε στο μάγουλό μου με έκανε “μια ανίκανη, άχρηστη που κακώς ήρθε για δουλειά αν δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα”. Είδα άτομα να μου λένε πως το MeToo συμβαίνει για τα πέντε λεπτά δημοσιότητας. Και άγχος. Μόνιμο άγχος και φόβο που έχει μετοικίσει στο στέρνο μας, φλέγμα που δε λέει να ξεκολλήσει.
Δε θέλω να το γράψω γιατί οι λέξεις μου είναι ανάξιες να αποτυπώσουν τη γλύκα… Είδα σε προέφηβες να φυτρώνει η αγάπη, τα χαμόγελά τους όποτε τις αποκαλούσα “λουλούδια μου”, τις είδα μέσα σε δεκαπέντε μέρες να ξεραίνουν τις ανασφάλειες και να ποτίζουν τον αυθορμητισμό, να ετοιμάζονται χωρίς να κοιτιούνται στον καθρέφτη κι ύστερα να μου λένε “κυρία ευχαριστώ”, να μου γράφουνε σημειώματα αγάπης και να κάνουμε αγκαλιές εκεί που δεν το περιμένω. Είδα ανθρώπους να μου λένε “νιώθω ρε μαλάκα πως έκανα κάτι καλό” και να πιστεύουν μετά από καιρό στον εαυτό τους κι ανθρώπους να τρώνε την αδικία κατακέφαλα κι ευθύς να τινάζουν το κεφάλι και να ξαναλένε δεν πειράζει, πάμε πάλι. Έναν κύριο, πωλητή της Σχεδίας να μου δίνει μαζί με το περιοδικό καραμέλες βουτύρου, απ΄αυτές που κρατά “μόνο για τους χαμογελαστούς ανθρώπους”. Είδα το σαλόνι μου να γεμίζει με ανθρώπους που θεωρώ Φαμίλια κι όλοι μαζί να φτιάχνουμε μια αυτοσχέδια κιβωτό που εντός της τίποτα δεν μπορεί να μας αλλοιώσει. Βυθίστηκαν οι πατούσες μου στη θάλασσα μετά από δύο χρόνια απλού οραματισμού της. Κι έμεινα σφιχταγκαλιασμένη με έναν καταρράκτη- και ω,ειδικά αυτό, πόσο οι λέξεις μου δεν μπορούν να το φτάσουν.
Δεν τα έγραψα καλά και πώς να το κάνουμε; Είναι που δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να τα γράψω. Αλλά κάπως έπρεπε να σας καλωσορίσω. Από τις τόσες υποσχέσεις που δίνουν οι άνθρωποι, σας ζητάω μόνο μία: αν τύχει και πάψουν οι λέξεις μου να σας καίνε, έχετε το θάρρος να μου το πείτε.
Πού πάει ο Αύγουστος όταν φεύγει; Ίσως μοιράζεται εντός αυτών που ακόμα συγκινούνται στη θέα ενός λουλουδιού που ανθίζει στο τσιμεντένιο πεζοδρόμιο.
(υ.γ. Ξέρω, υπάρχουν άνθρωποι που δε θα δούνε καν το λουλούδι. Κι υπάρχουν κι άλλοι που θα το προσέξουν, μα μόνο εφόσον ένα δάκτυλο πρώτα τους το υποδείξει. Πιο πολύ φοβάμαι τους δεύτερους.)
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.