Από το μισοαπεγνωσμένο, μισοσαρκαστικό αγάπη ρε μουνιά (ναι επαναλαμβάνεται η έκφραση, είναι το θέμα μας άλλωστε και δεν τη γράφω με “#@*!” ,οπότε συνηθίστε το) σ ‘ ένα τοίχο άθλιας πολυκατοικίας στο Κουκάκι, μέχρι το αγάπη ρε μουνιά σε τέσσερις χιλιάδες εικονικούς τοίχους γλυκανάλατης ερωτικής ψευτοαναζήτησης και μέχρι το αγάπη ρε + ως σλόγκαν συναυλίας, η απόσταση είναι μικρή και έχει ήδη διανυθεί. Ένα σύνθημα είναι ένα σύνθημα, άρα όσο ωραίο και εύστοχο να είναι κάποτε κουράζει, αστοχεί, εκνευρίζει.
Το αγάπη ρε μουνιά χρησιμοποιούμενο άτακτα ως αντιπαράδειγμα μιας ανιαρής, συνθηματολογικής εντέλει κενής σημασίας γλώσσας, ας πούμε ότι είχε ένα σκοπό. Να πει μιλήστε απλά και πιο ανθρώπινα όταν γράφετε πολιτικά συνθήματα, αλλά και να αντιτάξει τον έρωτα στην πολιτική της βαρβαρότητας. Να πει ότι ο έρωτας και η αγάπη δεν μπορούν να υπάρξουν εντός ενός κομφορισμιστικού, κυνικού και εξοντωτικά ανταγωνιστικού τρόπου ζωής. Να πει ότι η αγάπη προϋποθέτει ελεύθερους ανθρώπους, έλλειψη πειθαρχίας στα δημοσιονομικά νούμερα και τις επιταγές των ένστολων και εντέλει προϋποθέτει μια ας την πούμε «ανθρωπινότητα». Το έρωτας ρε μουνιάείναι το αντίθετο στην κουλτούρα του κυνισμού και της ατομικότητας, το ανάποδο της κοινωνικής επιτυχίας και κάθε στιγμή κινδυνεύει από χρηματικές συναλλαγές, λαχτάρα για καριέρα και γάμο σε κτήμα με γκαζόν και 2.000 καλεσμένους.
Όταν το σύνθημα απογυμνώνεται από κάθε τι «ακραίο», από κάθε τι επικίνδυνο και ανατρεπτικό, όταν γίνεται αρκετά στυλάτο και γλυκό, τότε μέσα απ’ τη λεωφόρο των δικτυακών τοίχων καταλήγει εξώφυλλο στο γκλάμουρ. Μέσα σε λίγο καιρό το αγάπη ρε μουνιά ισοδυναμεί με «είκοσι τρόποι για να του ετοιμάσετε το τέλειο δείπνο γενεθλίων» σε συνδυασμό με το ποιοι είναι πάλι αυτοί οι μαλάκες που κλείνουν το κέντρο της πόλης, θέλω να προλάβω το άττικα και ποιός ασχολείται τώρα με την πολιτική, έτσι κι αλλιώς όλοι το ίδιο είναι, και κάποιος να καθαρίσει το πεζοδρόμιο από ζητιάνους/μετανάστες/πρεζάκια. Έχω το βράδυ να πάω Ρέμο, που είναι και γαμώ όταν δεν τραγουδάει Θεοδωράκη, γιατί δεν ανοίγει ρε πούστη ο Κώστας στην αγία ειρήνη βράδυ να φάμε εκεί σουβλάκια, να φωτογραφίσω τη φίλη μου τύφλα απ’ το ουίσκι με χασταγκ αγάπη ρε μουνιά.
Και να πως αυτοί που φιλιούνταν στην πλατεία Συντάγματος με μαλόξ και μάσκες και αγάπη ρε μουνιά γίνονται ανέκδοτο. Μόνο που αυτοί φιλιούνται και έφτυναν χημικό σάλιο, μόνο που τους κυνηγούσαν μπάτσοι και τους χτυπούσαν στη Μητροπόλεως δελτάδες και ύστερα είχαν το κουράγιο να φιληθούν τραγουδώντας the crack of doom is coming soon και όλο το βράδυ με τα ίδια ρούχα να κολλάνε πάνω σου τοξικές κλωστές να ξανατρέχουν, χαζά θα πεις, έστω χαζά, μόνο που κάτι ρισκάρανε. Το ίδιο τους το κορμί ρισκάρανε κι έτσι αγαπιόντουσαν κι έτσι φιλιόντουσαν κλαμένοι και ας έλεγαν αγάπη ρε μουνιά. Ας ήταν λίγο απολιτίκ (που ξαναλέω δεν θαρρώ πως ήταν), ας ήταν λίγο ευκολάκι. Μπορούσαν να το λένε όμως και δεν θα έπεφτε ποτέ το ταβάνι στο κεφάλι τους.
Μετά το έπιασαν όπως πάντα, όσοι πάντα το πιάνουν μετά και ακούνε μόνο ένα μέρος της ηχούς του συνθήματος, ακούνε μόνο τη διαφήμιση της λακτα ή κάποιας πιστωτικής κάρτας που μιλάει για ανεκτίμητη αξία. Ακούνε μόνο ότι δεν πειράζει να ακούσουν, ότι επιτρέπει ο ήχος απ’ τα mad awards να ακουστεί. Παρωδία η αγάπη, ξεφτίλα η αγάπη, εξώφυλλο του ΟΚ η αγάπη.
Και μετά το βλέπεις σλόγκαν σε αφίσα, σε συναυλία καλλιτεχνών, του λαϊκοπόπ ή του έντεχνου, αδιάφορο, και είναι αλλαγμένο και λέει αγάπη ρε +. Ακόμη κι αν γίνει ακίνδυνο, σποτ, ακόμη κι αν πουληθεί σε μπλουζάκι, ακόμη κι αν ειπωθεί σε εκπομπή στον εν λευκώ, ε όπως και να το κάνουμε, η λέξη μουνιάδεν μπορεί να χρησιμοποιείται. Γιατί, και αυτό είναι μια άλλη συζήτηση βέβαια, το μουνί , ακόμη και στην εποχή των νταβατζήδων παραμένει επικίνδυνο, μπορεί να ταράξει τον καθωσπρεπισμό και το νανούρισμα της τσόντας.
Το MΠΙΠ της τάχα ακαταλληλότητας λοιπόν φεύγει και έρχεται ένα σύμβολο. Ότι κι αν σημαίνει λοιπόν αυτό το +. Μπόνους, συν, πρόσθεση, 1+1 δώρο. Ότι κι αν σημαίνει, δεν σημαίνει πια. (edit: σημαίνει ματζόρε παρεμπιπτόντως)
Από καιρό δεν υπάρχει πια σύνθημα αγάπη ρε μουνιά. Είναι μόνο άλλος ένας ήχος βγαλμένος από το καθημερινό σφαγείο. Είναι άλλη μια διαστρέβλωση του κόσμου που πήγαμε να ψελλίσουμε, αλλά έγινε καπνός. Είναι μόνο άλλη μια βίαιη υπενθύμιση ότι πρέπει να κοιτάμε τη δουλειά μας, να τρώμε το φαΐ μας, να πηγαίνουμε το σινεμά μας, να αγοράζουμε τη cd μας, να παίζουμε στις ραδιοφωνικές κληρώσεις, να βγαίνουμε για ποτό την Παρασκευή.
Και να ξεχάσουμε τέλος πάντων τη ζωή μας.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.